Caramelsaus

Op 24 december, de dag voor kerst, een blog over caramel?

Kan ik niks anders bedenken?

Over de aanloop naar een avondje met vrienden,

 taart met caramelsaus...

Hoe simpel kan het zijn, suiker smelten, 

caramelliseren, room erbij, roeren en klaar. 

Had je gedacht. 

Terwijl de suiker smelt trek ik 

het koude kartonnetje met slagroom open.

 Zo, dat kan er dadelijk bij. Suffie. 

Ik zie mezelf de eerste scheut koude room 

bij de gloeiende suiker schenken...

Veel rook  en gesis is het resultaat. 

Ja, en heel veel klonten. 

Ik roer me suf maar het is niet meer te redden. 

Natuurlijk had ik de room eerst moeten verwarmen...

nadenken en dan pas doen. 

Met een snel gebaar leg ik het deksel op de pan 

en zet hem in een verre hoek van de keuken weg. 

Niet meer aan denken, jammer dan.

De volgende ochtend na een geslaagde avond denk ik aan die pan. 

Vast een harde klont. Ik vis hem uit de hoek van de keuken 

en zet hem op het aanrecht. 

Haal mijn vinger door de geklonterde massa, 

proef...en smelt. 

In een nacht tijd is de mislukte waterige 

naar mierzoete warme slagroom smakende substantie veranderd in 

een zachte caramel die zijn weerga niet kent...

Niet is wat het lijkt, en uiteindelijk 

wordt het toch nog wat het moest wezen,

zo bedenk ik terwijl ik proef

en geniet...