de Schoonheid van Verval

De uitdaging van mijn vak, vind ik.

Iets oud maken, nog ouder maken of echt namaken. 

En dan geen nep, maar zo

dat je je afvraagt of het nu geschilderd is of niet.

Eigenlijk moet het niet opvallen.

Net als een nieuwe bril die je goed staat. 

Geen mens zegt er iets van, omdat het klopt.

En daar zijn we dan weer blij mee. (of niet)

Dit inspireert mij, de kreukels en de bladders,

het verweerde. Want daar zitten verhalen achter.

Moeiteloos met je eigen fantasie te vermengen,

reik me een enkel woord of een zin en

in mijn hoofd begint het verhaal te draaien...

In gesprek met mensen kun je beter maar luisteren, 

en hen zelf het verhaal laten vertellen. 

Maar bij het kijken naar plaatjes...

Wie laat nu zo'n verukkelijke stoel met 

een gekke leuning zomaar achter?

Was de kat werkelijk zo erg dat hij 

het behang van de muren...

Inpakken en wegwezen en in de haast

je stoel vergeten?

Of herinnert de stoel aan een tijdperk dat 

de eigenaresse breder was dan ze wenste...

In dat geval zou ik hem ook achterlaten,

een leuke kruk kopen 

en opnieuw beginnen.

'n Mooi vak...