Marlene

Soms wordt je door een foto of door iets wat je leest

zomaar ergens aan herinnerd. 

In de Ariadne at Home van september staat een foto

waardoor ik ineens twaalf jaar word teruggeworpen in de tijd...

naar de zomer waarin ik een tussentijds

baantje heb, tussen verf- en boekwinkel in.

Tien weken schoonmaken bij oudere mensen thuis. 

Tien weken stoffen, stofzuigen en wc's boenen.

Vaak nodig, maar soms slijt het vloerkleed sneller 

van het vele stofzuigen dan van het lopen erover... 

En koffie op de bank en luisteren.

Naar verhalen van vroeger,

en de een kan nog mooier vertellen dan de ander.

Zo ook de oude dame, in een flat op drie hoog, zonder lift.

Het hele huis is roze, van kamer tot kamer. 

Poederig rose op de muren, en alles in de sfeer van de late jaren 20.

Het klopt, het past bij de verhalen en bij haar.

Ook het oude fotoboek wat ze mij laat zien. 

Zwart-wit foto's van theater, revue, dansende meisjes 

met veren, lipstick en veel rokken.

Dat ben ik, zegt ze, 

en dat, ze wijst een paar gezichten verder,

is Marlene Dietrich...

Ik geloof haar meteen.

Sterker nog,

ik zie het.

(foto uit Ariadne at Home, september 2013)