Op pad (2)

Ze zitten daar samen en hebben een mooi plekje
 tussen de rotsen uitgezocht. Italiaanse dames,
vriendinnen, zussen of buurvrouwen op leeftijd.
Ze kijken naar de zee, praten en lachen.
De golven trekken en duwen als ik uit het water kom
en het steile strand op klim.
'Dat deed ik vroeger ook zo, zegt een van hen,
 maar nu met mijn oude benen...'
Ze lacht en vervolgt: 'ik val al om als ik aan die golven denk
 en zit hier veilig!' Ik begrijp haar, ook al spreek ik de taal niet.
Iets verderop vind ik een plekje om te zitten, een mooie platte rots.
Het water spoelt rond mijn benen,
 en het spat op tegen mijn boek.
 Bij een hoge golf til ik het boek wat hoger, en lees door.
De dames zien het, knikken naar me en lachen erom.


Een paar dagen later belt ze me op.
 Ik vraag hoe ze het heeft en hoor haar hart juichen.
 'We zijn aan het strand en kijken naar de zonsondergang.
 Dat doen we iedere avond. straks lopen we nog even naar de vloedlijn'.
Zij en haar vriendinnen weten het ook,
hoe tijd en aandacht je hart kunnen vullen.
 En kijken naar mooie dingen.
Ik heb het niet van een vreemde...