Op pad

Wie met een heel gezelschap op reis gaat,

kan de noodzaak voelen om geregeld uit de groep 

te breken en alleen op pad te gaan.

In je daagse goed, zonder vakantie outfit,

met die bloemetjestas die je thuis ook meeneemt 

wanneer je naar de stad gaat.

Look like a local.

Geen Birkenstocks, maar sandaaltjes. 

Zonnehoed thuislaten, en zonnebril op, consequent.

Hele verhalen Italiaans kun je horen. Tegen jou.

Alsof je weet wat er bedoeld wordt, glimlach je. 

En dan: Scusi, non parlo Italiano!

Een best-leuk-om-naar-te-kijken-meneer draait het raampje 

van zijn wagen omlaag en vraagt de weg.

Ik vul maar in dat hij dat zegt. 

Soms mag dat, invullen voor een ander.

De weg weet ik niet. 

Maar de zon schijnt, en ik ben in Italië. 

Op pad.

Ik schuif naast een oude dame op 

de grijze stenen bank in de schaduw.

We kijken naar iedereen die voorbij komt. 

Ik heb het warm, en de waterfles is bijna leeg.

 Zelfs de espresso die ik staande aan een barretje (zoals het hoort)

gedronken heb gaf geen nieuwe energie.

Dan maar een praatje. 

In mijn beste Nederlands vraag ik de vrouw of zij hier woont, 

en ik gebaar naar de huizen die kleurig boven ons zijn.

Een heel verhaal krijg ik, en dat ze me niet begrijpt.

Geeft niks. 

We zitten, en we zitten goed daar in de schaduw. 

Of ik bambini heb, vraagt ze.

Ik schud mijn hoofd. 

Geruststellend klopt ze me op de arm.

Dat komt wel goed, kind.

Ik bedenk dat ik niet hoef te vertellen dat

 dat niet meer komt, die bambini.

Ik glimlach naar haar en weet dat ik er veel in mijn hart draag.

 En dat is genoeg.

Op mijn vraag of zij bambini heeft knikt ze instemmend.
Maar die zijn al groot.

Natuurlijk, maar vertel me over hun kinderen,
en misschien nog een generatie. 

Het klinkt zo mooi, dat Italiaans...

Op een verrassende manier weer opgeladen sta ik op. 

Bedank haar voor het praatje.

We lachen naar elkaar, en ik zwaai nog even.

Hoe een beetje tijd en aandacht weer

 geven wat je nodig hebt...

La dolce vita!