Herinnering

Hier in Nederland was de oorlog voorbij, 

maar op veel andere plekken nog niet.

Nederlands Indië; een plaats ver weg, waar een jonge Nederlandse soldaat 

samen met zijn tweelingbroer zijn dienstplicht vervulde. 

Van 1949 tot 1951, bij de H-Brigade. 

Het embleem daarvan is op de legerkisten geschilderd.

Twee legerkisten per persoon, een grote en een kleinere. 

Het zijn precies die twee kisten die ik hier heb,

met een verzoek van de eigenaar, zoon van de jonge soldaat.

Hij heeft zijn vader nooit echt gekend, en 

vond de kisten terug in de nalatenschap van zijn moeder.

Zijn vader was teruggekomen uit Nederlands Indië, trouwde, 

kreeg twee kinderen en overleed op jonge leeftijd.

Als ik de grote kist schoonmaak en het deksel optil, vind ik een foto 

van de Koningin en Prins.

Gaf die hem moed, daar ver weg van Nederland?

Voorzichtig lijm ik de foto weer vast op de binnenkant van het deksel.

Wat dacht hij, waar hield hij van, wat maakte hij mee?

Waar droomde hij van, en waar keek hij naar uit...

Vragen waar geen antwoord op kwam. 

Voor veel mensen was de tijd in en rond die oorlog

niet een tijd om over te praten. 

Toen niet en nooit. Teveel gebeurd, te erg voor woorden.

Te erg voor mensen.

De grote soldatenkist ontdoe ik van alle plekken en vuil die er niet op horen. 

Een paar stoere wielen eronder maken het een flexibele salontafel. 

Stevig, kan tegen een stootje.

Hier en daar maak ik wat leesbaar,

 terwijl ik op een andere plek het groen weer aanvul.

De kleine kist geef ik nieuwe scharnieren, en verbaas me over

de sierlijkheid van de oude. 

De binnenkant van de kist en het deksel bekleed ik 

met een mooie batikstof. Past er goed bij.

In deze kleine soldatenkist bewaart de zoon de spullen

 die hij van zijn vader heeft. 

De tastbare, de herinneringen en de vragen.

Zoveel wat we niet weten, wat verborgen is.

 Maar misschien, op een dag...