Go west

Ik sta op mijn geboortegrond, West Zeeuws-Vlaanderen. 

Het kan zomaar tien jaar geleden zijn.

 Ik merk het aan het Kaatsheuvelgevoel dat 

me bekruipt als ik de badplaats inrijd.

 Zoveel is veranderd, wegen, en huizen als kastelen. 

Ik rijd door, op zoek naar de smalle, oude wegen. 

De auto in de berm, of op een verlaten parkeerplaats.

Wanneer ik even later het duinpad beklim, 

voel ik die oude kriebel van verlangen, 

te zien wat er achter de duinen ligt.

 En altijd weer roert het zich in mij wanneer ik de zee zie, 

en zeker deze, van mijn landje. 

Ik wil uren lopen, leeg waaien, 

en mijn hoofd vullen met mooie beelden. 

Hemelsbreed, en dat kan op het strand,

loop ik niet ver. 

Maar de tocht in mijn hoofd is er een van vele kilometers.

 En steeds weer even stilstaan bij de vloedlijn,

 patronen, het spel van zon en schaduw. 

Het verveelt nooit.

 De natuur is in beweging, verandert steeds. 

En ik beweeg mee, waai leeg en laat me opnieuw vullen. 

Go west, zo nu en dan...